Karanasan ko sa pilahan sa DFA

Isang araw naisip ko, "kukuha kaya ako ng passport?" Baka sakali kasi may pagkakataon ako na makapag-pangibangbayan, medyo napapaisip na din na magbaka-sakali sa ibang bansa. Sa katunayan, nakapagsulat na ako ng post sa kalituhan kong ito.

Wala naman talaga akong balak na umalis para magtrabaho sa ibang bansa. Kahit nuon pa, naisip kong dito lang ko sa Pilipinas maninilbihan. Pero ano kaya kung magbago ang isip ko, e di, mas mabuti nang maging handa. Kaya gusto kong kumuha ng passport.

Nitong nakaraang Biyernes, pumaroon ako sa opisina ng DFA sa lungsod ng Davao. Mga alas kwatro pa lang yun ng umaga at mataas na ang pila. Kasama ko ang boypren ko, sa bilang niya mga nasa ika-120 kami. Alas otso pa ang bukas ng opisina pero nandoon na kami kahit madilim at malamig pa ang paligid. Napagtantiya ko, ang dami pala talagang Pilipinong nais makapagtrabaho sa abroad, biruin mo, kung araw araw ganoon kahaba ang pila, aba hindi ko na kayang gamitin ang aking mga kamay at paa sa pagbibilang dahil sa sobrang dami.

Dahil palakaibigan naman ako, minarapat kong kausapin paminsan-minsan ang aking mga katabi. Ilang oras pa naman din kaming nakikipagsiksikan sa maliit na ispasyo para makatiyak lang na maproseso ang aming mga dokumento. Halos karamihan sa kanila Muslim, galing pa sa malalayong pook sa Mindanao, tulad ng Cotabato, Davao Oriental at kung saan-saan pa. Babae at lalaki, bata at medyo matatanda na. Ang daming gustong mamasukang katulong at kung anu-ano pa. Oo nga naman ang hirap makahanap ng disente at matinong pagkakakitaan dito sa Pilipinas, lalo na kung mababa lang ang pinag-aralan.

Noong mga bandang nag-uumaga na, nung nabalot na ng liwanag ang buong paligid, bigla na lamang kaming nagtaka. Tila mukhang dumaming bigla ang mga nauuna sa amin. Aba, medyo nakakainis din pala. Pero hindi na ako nagtaka. Tayo na yata ang isa sa mga pinaka walang disiplinang lahi sa buong mundo. Ang dami-dami nating dirty tricks upang makalamang sa iba. Bakit sa Singapore di naman uso ang sumingit sa linya. Kahit saan maayos naman silang pumipila, sa bus stop, sa mga sinehan, pero sa Pilipinas... hay naku... kahit may pinag-aralan minsan walang modo.

Upang malibang naman kami, niyaya kong maglaro na lang kami ng word games ng boypren ko. Noong una, bitay o yun bang lokal na bersyon ng "Hangman". Pinalitan namin ng "Bingo" noong huli. Ang patakaran sa laro ay magbigay ng sampong aytem sa bawat kategorya. Halimbawa: "Magbigay ng mga prutas na hindi kahoy". Aba, at least mapapaisip ka... at hindi mo mapapansin ang oras kasi abala ka... may matutunan ka pa. LOL. Eto namang boypren ko, hinahaluan ng biro, kaya tawa kami ng tawa. Minsan pinagtitinginan na nga kami ng ibang mga pumipila kasi kami lang ata ang mukhang masaya. Paano ba naman kasi, nung ang kategorya namin ay "magbigay ng 10 pagkain na nagsisimula sa letrang P maliban sa junkfood, ang isinulat ng boypren ko ay:

1. pritong manok
2. pritong itlog
3. pritong isda
4. pritong baboy
5. pritong talong

at kung anu-ano pang prito... Hay talaga, ibang klase din naman ang humor ng boypren ko. Wala na akong magawa kundi tumawa. Seryoso pa naman ako sa laro.

Palakaibigan din naman ang boypren ko. May mga nakausap din siyang mga lalaking aplikante. Yung isa nga, halatang kararating lang dahil basa pa ang buhok, at bigla na lang siyang nasa unahan ng pila. Bumayad daw ito ng P300 para makasingit dun sa isang aplikanteng nakapila sa unahan. Siguro marami silang nagbayad kasi nung papasok na kami, bigla na lang humaba ang aming pila, at nasa ika-250 na kami. Kay naku talaga sa mga Pilipino, kahit anu-anong raket na lang ang pasukin. Nakakainis lang kasi ikaw na matino, nauungasan na, nalalamangan pa. Naisip kaya nila ang pakiramdam nang sila naman ang naloko?

Bakit ba kahit saan ganito ang sitwasyon?

Talamak din ang korapsyon. Kung kailangan mong asukasihon ang mga dokumento dapat mag bigay ka ng lagay o pera depende sa hiningi nila. Isang halimbawa, sa aming bayan, kung mag-aaplay ka ng posisyon sa DepEd bilang guro, kailangan mong magbigay ng di bababa sa P60, 000 sa kinauukulan (sa supirentendent o kung sino man) para ipasok ka nila. Kahit saang ahensiya, ganito pa rin. Nakakaloka. Pero hindi ko naman sinasabing lahat ay ganito. Kahit paano may mga mabubuting budhi naman sa gobyerno. Salamat din kahit papano mayroon pa namang matitino. Sana dumami ang lahi nila at sana magbago na ang mga opisyal na garapalang nanghuhuthot ng pera.

Nakakainis talaga, lalo na kung apektado ka. Siguro, bale wala lang kung hindi ka naman gaanong naaapektohan. Kung hindi nga lang ako nasasayangan sa P1,000 na dagdag na halaga upang ipaproseso sa mga travel agency ang aking passport, e di na ako pumila. Hay naku talaga.

Sana isang araw, magising naman akong wala na ang mga problemang ito sa Pilipinas. Pipila pa naman ako uli kasi di tinanggap ang mga supporting documents na dala ko. Babalik na naman ako, ngunit mag-isa na lang ako. Siguro, kailangan ko nang tanggapin na ganito talaga mamuhay sa Pilipinas. Saan ba makakabili ng pasensiya, bibili ako bultuhan. Naubos kasi nung minsang pumila ako sa DFA. Kailangan kong makabili bago ako bumalik doon.

Edit:

Nakakuha na ako ng passport. Bumalik ako noong Martes, alas 8:30 na ako dumating, naasikaso naman ako kaagad, natapos ko ang proseso sa loob ng dalawang oras. Nakalabas na ako ng opisina ng 10:30.

Ang moral lesson ay: huwag pumunta ng Biyernes kasi maraming tao.

Ang problema hindi ko yata magagamit ang passport kasi wala naman akong balak magtrabaho sa ibang bansa. Pero malay natin, nakapagbakasyon ako kahit sa Hongkong, Singapore o Malaysia lang. Afford naman yata kung pag-iipunan, di ba?

To English readers: Once in a while I write in Filipino because I talk about touchy aspects of our culture. It's just right to use our own language to talk to my own people.